เล่ม 55 บทที่
1 :
แผนระห่ำปล้นรังมังกร
แปลโดย
แอดชิน
เพจ
เราอ่านนิยายแปล
มันเป็นเวลากลางคืนเมื่อลีฮุนออกมาจากแคปซูล
“อุโมงค์ใต้ดิน...”
ตามหลักแล้ว
การเข้าไปในรังของเคเบิร์นและขโมยเตาบูชายัญนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
ยิ่งไปกว่านั้น
การปล้นมังกรก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย
“แต่ประเด็นก็คือ... เคเบิร์นจะคลานออกจากรังไปทำลายเมืองทุกสัปดาห์
พูดอีกอย่างก็คือ
เรากำลังจะปล้นบ้านที่ไม่มีคนอยู่”
ขโมยของจากรังที่ว่างเปล่า!
โลกนี้เป็นสถานที่ที่ผู้คนสามารถขโมยของต่อหน้าต่อตาได้
แล้วการปล้นจากรังที่ไร้มังกรจะต่างกันอย่างไร?
โดยปกติแล้ว
ภารกิจแบบนี้ต้องใช้การวางแผนและความลับอย่างสูง
แต่ถ้ามังกรไม่อยู่
บรรยากาศของภารกิจก็จะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
“โดยปกติ ภารกิจนี้จะยากแบบสุดๆ
แต่ตอนนี้เตาบูชายัญไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป
ในเมื่อเป็นแบบนี้
เราอาจจะสามารถปล้นสมบัติทั้งหมดในรังได้เลย”
ลีฮุนติดแผนที่ขนาดใหญ่ของภูมิภาคธอร์ไว้บนผนัง
เขาทำเครื่องหมายตำแหน่งและทิศทางของหมู่บ้านคนแคระ
เหมืองแร่
และรังของเคย์เบิร์น
ในอดีต
เขาเคยทำภารกิจเพื่อถวายของให้เคย์เบิร์น
ประติมากรรมเคย์เบิร์นที่แวววาวซึ่งทำจากผลึกอาเกธ
เขาอ้างอิงจากประสบการณ์ตอนที่เข้าไปในรังเพื่อถวายประติมากรรมนั้น
“พวกมอนสเตอร์ส่วนใหญ่จะคอยเฝ้าอยู่ด้านนอก
ถ้าขุดอุโมงค์ใต้ดินได้ดี
เราก็จะสามารถเข้าไปได้โดยไม่ถูกจับได้”
รังของเคย์เบิร์นเต็มไปด้วยสมบัติและเครื่องประดับล้ำค่าจำนวนมหาศาล
จึงต้องมีวิธีขนย้ายด้วย
“อย่าคิดว่าเรากำลังขโมยของ
คิดว่าเรากำลังย้ายบ้านกันดีกว่า...
ใช่
แบบนั้นแหละ”
ลีฮุนเคยทำงานพาร์ทไทม์กับบริษัทรับจ้างย้ายบ้าน
ถึงแม้จะเป็นแค่ไม่กี่วันก็ตาม
บริษัทจะห่อของทั้งหมดอย่างรวดเร็วแล้วขนขึ้นรถ
งานแต่ละอย่างแบ่งหน้าที่กันชัดเจนและรวดเร็วสุดๆ
การย้ายของออกจากห้องขนาด
100
ตารางเมตร
เสร็จสิ้นก่อนเที่ยงเสียอีก
“สำหรับรังของเคย์เบิร์น
เราไม่ต้องแยกหรือห่ออะไรทั้งนั้น
เอาแค่เน้นความเร็วกับปริมาณไว้ก่อน
เอาทุกอย่างให้ได้มากที่สุด”
นี่ไม่ใช่แค่การปล้นธรรมดา
แต่เป็นการกวาดล้างทั้งหมดต่างหาก!
วีดกระซิบกับเมแพนทันทีหลังจากล็อกอินเข้ารอยัลโร้ด
“มีงานใหญ่ที่ต้องทำ”
– เมแพน: งานอะไรเหรอครับ? ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
ถ้าพูดออกมาจากปากของคุณวีด
แม้แต่ในสงครามที่ทุ่งการ์นาฟ
เขาก็ไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน
แต่การปล้นรังของเคย์เบิร์นถือเป็นเรื่องสำคัญสูงสุด
“ฉันต้องการคนงานฝีมือดี
พวกเขาต้องเป็นคนขับเกวียนที่ยอดเยี่ยม”
– เมแพน: ไม่รู้เลยว่าคุณต้องการให้พวกเขาเก่งแค่ไหน
“พวกเขาต้องขับเกวียนใหญ่ที่บรรทุกของเต็มเร็วๆ
ได้
แม้จะอยู่บนเส้นทางภูเขาสูงชัน
ต้องหลบสิ่งกีดขวางได้ด้วย
ถ้ามั่นใจว่าจะล่อมอนสเตอร์ออกมาเพื่อหนีได้ก็ดีเลย”
– เมแพน: งานแบบนั้นต้องมีทักษะขับเกวียนระดับกลางเป็นอย่างน้อย
คนแบบนี้แพงนะครับ
“ค่าแรงไม่ใช่ปัญหา ขอแค่คนที่ไว้ใจได้ก็พอ”
– เมแพน: แล้วคุณต้องการกี่คน?
“อย่างน้อย 500 คน”
– เมแพน: อะไรนะครับ!?
“ยิ่งมากยิ่งดี ฉันมีสมบัติมากมายต้องขนย้าย”
– เมแพน: คุณจะทำอะไรกันแน่ถึงต้องการคนเยอะขนาดนี้?
วิดีโอของหมู่บ้านเดบราโดยังไม่ได้เผยแพร่ออกไป
การสตรีมอาจเป็นอันตรายต่อภารกิจที่กำลังดำเนินอยู่
และไม่มีใครรู้ว่าวีดจะทำอะไรต่อไป
“ปล้น”
– เมแพน: อะไรนะครับ?
“ฉันจะปล้นรังของเคย์เบิร์น”
ซุนโจ พัคกำลังนั่งรถบัสไปมหาวิทยาลัยเกาหลีเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
– กุวาวาวาล กูวาลา
ออร์ค
ออร์ค
ชึ่กๆๆ!
“เสียงอะไรน่ะ?”
“มีคนโทรมาแน่เลย”
เสียงริงโทนเป็นเพลงออร์คจากรอยัลโร้ด
จนดึงดูดความสนใจของผู้โดยสารคนอื่นๆ
ซุนโจรีบรับสายทันทีที่เห็นชื่อผู้โทรว่า
“พี่ชายจักรพรรดิแห่งอาณาจักรอาร์เพน”
“หวัดดีครับพี่ ไม่ได้คุยกันนานเลย”
– อืม สบายดีไหม?
“สบายดีครับ แล้วพี่จะกลับมาเรียนเมื่อไหร่?”
ลีฮุนเป็นตำนานของนักศึกษาสาขาความจริงเสมือน!
ชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขากลายเป็นความทรงจำ
และการที่เขากลายเป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรอาร์เพนทำให้ชื่อของเขาเป็นที่รู้จักในชุมชนของมหาวิทยาลัยเกาหลี
แม้แต่อาจารย์จากคณะอื่นๆ
ก็ยังอยากเจอลีฮุนให้ได้สักครั้ง
– เรื่องนี้ต้องคุยสั้นๆ
ฉันมีเรื่องจะขอร้อง
“ไม่มีปัญหาเลยครับพี่ ว่ามาได้เลย”
ซุนโจ
พัคมีนิสัยเป็นมิตรและยินดีช่วยเหลือเสมอ
– มาร่วมทำงานด้วยกันเถอะ
“งานแบบไหนเหรอครับ?”
– คลาสของนายคือหัวขโมยใช่ไหม
“ใช่ครับ”
นั่นคือไนด์ โจรผู้เชี่ยวชาญ
ตัวละครที่ซุนโจฝึกฝนมาอย่างดีตั้งแต่รอยัลโร้ดเปิดให้เล่น
และเขาเรียนรู้สกิลต่างๆ
มากมาย
แม้ว่าคลาสส่วนใหญ่จะเน้นการต่อสู้
แต่เขาไม่เคยละเลยการฝึกฝนสกิลเฉพาะของคลาสหัวขโมย
– ครั้งล่าสุดฉันเห็นนายทำได้ดีมาก
“ฮ่าๆ พี่นึกถึงตอนที่เราขโมยของด้วยกันใช่ไหมครับ?”
ผู้โดยสารในรถบัสหันมามองซุนโจอีกครั้งหลังได้ยินประโยคนั้น
– ใช่ นายพร้อมไหม?
“การขโมยคืออาชีพของผมเลยครับ”
– แล้วนายเคยถูกจับไหม?
“ไม่เคยเลยครับ แต่ถ้ารู้สึกว่าจะโดนจับ
ผมก็จะถอยก่อน
ผมขโมยด้วยความเร็วและมั่นใจ”
ผู้โดยสารบางคนเริ่มมองเขาด้วยความสงสัย
แต่ซังจุน
ชเวและมิน
โซรา
ซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามรีบพูดขึ้น
“เราคุยกันเรื่องรอยัลโร้ด อย่าเข้าใจผิดนะครับ”
“เพื่อนผมเล่นคลาสหัวขโมยครับ”
ผู้โดยสารซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเกาหลีก็พากันหัวเราะและหันไปทางอื่น
– เตรียมใจไว้ให้ดี
งานนี้ต้องอึ้งแน่
คราวนี้เราจะปล้นรังของเคย์เบิร์น
“ปล้นรังเคย์เบิร์นเหรอครับ!?”
ซุนโจ พัคเผลอตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว
ดึงดูดสายตาของผู้โดยสารอีกครั้ง
แต่เขาไม่สนใจแล้ว
ถ้าข่าวนี้มาจากคนอื่น
เขาคงหัวเราะแล้วบอกว่าไร้สาระ
แต่ถ้ามาจากจักรพรรดิแห่งอาณาจักรอาร์เพนและวีรบุรุษแห่งทวีปเวอร์เซลล์ล่ะก็
มันต้องจริงแน่นอน
ไม่ใช่แค่รังของเคย์เบิร์น
ต่อให้เป็นที่ไหนในโลก
ถ้าเขาหมายตาไว้
มันก็ต้องเกิดขึ้นจริง
– ใช่ รังมันจะกลายเป็นที่ว่างเปล่า
“ว้าว โคตรสุดยอดเลยครับพี่”
– มันอันตรายนะ แต่นายจะมาด้วยไหม?
“แน่นอนครับ พี่ลีฮุน
ขอผมเข้าร่วมด้วยนะครับ”
ในบรรดาทุกอย่างที่ซุนโจพูด
การพูดถึงรังของเคย์เบิร์นก็ว่าใหญ่แล้ว
แต่การพูดชื่อของลีฮุนทำให้ทุกคนอึ้งไปเลย
ชื่อของวีดเป็นที่รู้จักในหมู่นักศึกษามหาวิทยาลัยเกาหลี
ไม่ใช่แค่ผู้โดยสารในรถ
แม้แต่ซังจุน
ชเวกับมิน
โซราก็ยังเบิกตากว้าง!
มิบูลโลได้รับการยกย่องว่าเป็นสถาปนิกที่เก่งที่สุดในทวีปเวอร์เซลล์
แต่พาโวกลับมีอิทธิพลที่ไม่มีใครเทียบได้
เขาเป็นสถาปนิกชื่อดังที่เริ่มมีชื่อเสียงตั้งแต่ช่วงต้นในโมราตา
และเป็นผู้สร้างสถานที่สำคัญหลายแห่งในภาคเหนือ!
พาโวมีส่วนร่วมในโครงการฟื้นฟูรัฐอิสระโซมุเร็น
“กรุณาขนย้ายวัสดุไปทางนั้นอย่างปลอดภัย
และจะดีที่สุดถ้าเราฟื้นฟูพื้นที่อุตสาหกรรมก่อน
แม้ว่าจะทำให้การสร้างบ้านสำหรับผู้เล่นล่าช้าไปบ้าง
แต่การมีสาธารณูปโภคเพื่อการเข้าถึงที่ดีกว่าควรเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก”
พาโวได้รับแต่งตั้งให้เป็นสถาปนิกหลัก!
เขาดำเนินการเคลียร์ซากปรักหักพังในเมืองและงานก่อสร้างไปพร้อมกัน
“ดีที่ผู้เล่นยังคงอยู่...
แม้ว่าเมืองจะถูกทำลายจนหมดสิ้น
แต่การสร้างใหม่จะใช้เวลาไม่นาน”
สิ่งอำนวยความสะดวกด้านการผลิตในโซมุเร็นยังคงอยู่
ซึ่งเป็นทรัพย์สินที่มีค่ามาก
– วีด: ลุงพาโว
ยุ่งอยู่ไหม?
“ไม่เลย วีด
มีอะไรหรือ?”
พาโวพูดเหมือนปกติ
“หืออ!”
“ว้าว!”
“ว้าว!”
แทนที่จะเป็นพาโว ผู้เล่นที่อยู่ใกล้เคียงกลับตื่นเต้นกัน
– วีด: มีงานสำคัญที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ
วีดติดต่อกับผู้คนที่เขาต้องการด้วยตัวเอง
ในตอนแรก เขาวางแผนที่จะเตรียมการขนส่งจากสภาของมาแพนและดำเนินการกับเพื่อนร่วมทางที่ไว้ใจได้ไม่กี่คน
แต่เขาเปลี่ยนใจ
“เหมืองลึกพอสมควร
สมบัติในรังก็มีมาก...”
สมบัติเหล่านั้นจะถูกกองเป็นภูเขา
การลอบนำออกผ่านเหมืองจะต้องใช้เวลามาก
มันเป็นเหมืองของคนแคระที่มีทางเดินแคบ
และข้อเท็จจริงที่ว่าเกวียนขนส่งขนาดใหญ่ไม่สามารถผ่านเข้าไปได้เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่ต้องแก้ไข!
“การทำงานให้เสร็จก่อนที่เคย์เบิร์นจะกลับมาต้องการแรงงานมากขึ้น”
วีดตัดสินใจเพิ่มจำนวนคนที่เข้าร่วมในการปล้น
“ฉันไม่สามารถปล่อยให้สมบัติใดๆ
หลุดรอดไปได้
ใช่
ไม่มีทาง”
ภารกิจนี้เริ่มต้นด้วยเตาบูชายัญ
แต่วีดได้กลิ่นของเงินที่จะได้รับ!
“ฉันต้องการให้กิลด์ราชสีห์ทมิฬระดมคนแคระ
30
คนที่มีทักษะดีที่สุด”
– ขอทราบได้ไหมว่าคุณต้องการพวกเขาไปทำอะไร?
“มันเกี่ยวข้องกับเคย์เบิร์น
อาจเป็นอันตราย
แต่โปรดคำนึงถึงสิ่งนั้นด้วย”
– ฉันจะหาผู้เล่นที่คู่ควรมาให้
ฝ่ายต่างๆ ตกลงเข้าร่วมก่อนที่จะรู้ว่าพวกเขากำลังจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับอะไร
หลังจากที่วีดชนะสงครามที่ทุ่งการ์นาฟ
ชื่อเสียงและอิทธิพลของเขาก็ไม่มีเงื่อนไข
ยิ่งไปกว่านั้น การล่าเคย์เบิร์นเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเจ้าเมืองเช่นกัน
การพัฒนาในพันธมิตรบริทเทนสูงมาก
และสถานประกอบการของพวกเขากลับลดลง
ในที่สุด
ตูลเลนหรือไอเดิร์นก็จะกลายเป็นเป้าหมายเช่นกัน
หากมังกรดำปรากฏตัวและทำลายเมืองของพวกเขา
พวกเขาจะได้รับความเสียหายอย่างมาก
และในกรณีนั้น
พวกเขายินดีที่จะส่งคนงานมา
ในเวลาเพียงหนึ่งวัน!
การเรียกของวีดได้รวบรวมผู้เล่นคนแคระกว่า
800
คนในหมู่บ้านเดบราโด
“หมู่บ้านที่ซ่อนอยู่ลึกขนาดนี้”
“เป็นหมู่บ้านเล็กๆ
และเงียบสงบ
มองไม่เห็นเลยจากระยะไกลเพราะต้นไม้
แม้ว่าฉันจะรู้สึกหนาวๆ
ร้อนๆ
ที่รู้ว่ามันอยู่ใกล้รังของเคย์เบิร์น”
“พวกเขากำลังเตรียมตัวสำหรับสงครามหรือ? ฉันไม่ได้ฝึกซ้อมมานานเพราะมัวแต่ทำดาบ”
คนแคระที่เก่งที่สุดที่มีทักษะพิสูจน์แล้วในทวีปเวอร์เซลล์ยืนอยู่ที่ทางเข้า
มีสมาชิกจากกิลด์ต่างๆ
เช่น
กิลด์ราชสีห์ทมิฬและกิลด์พเนจร
รวมถึงผู้เล่นทั่วไปคนอื่นๆ
ที่มีทักษะยอดเยี่ยม
ความนิยมและอิทธิพลของวีดส่งผลกระทบอย่างมากต่อเหล่าคนแคระ
"ตอนนี้
ฉันจะอธิบายรายละเอียดให้ทุกคนฟัง"
เขาอธิบายเหตุผลเบื้องหลังการมีอยู่ของหมู่บ้านคนแคระ
และว่าการขุดเหมืองกำลังมุ่งหน้าไปยังรังของเคเบิร์น
"ดูจากความลึกแล้ว
น่าจะใกล้ถึงรังของมันแล้ว
เราต้องระบุตำแหน่งที่แน่ชัดอีกนิด
แต่ทุกคนควรมีทักษะการขุดพื้นฐาน
และถ้าเราขยันกันจริง
ๆ
เราก็จะสามารถเข้าไปในรังได้ภายในห้าวัน"
เหล่าผู้เล่นคนแคระต่างตื่นเต้นจนแทบอดใจไม่ไหว
ยิ่งฟังแผนก็ยิ่งมีความหวัง
"โอ้โห..."
"ถ้าเป็นการลอบเข้าไปทางใต้ดิน
เราน่าจะมีโอกาสดี!"
พวกเขาเริ่มเชื่อมั่นอย่างจริงจังว่าพวกเขาสามารถขโมยสมบัติจากถ้ำของเคเบิร์นได้
หากสำเร็จ มันจะเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาไม่มีวันลืม
โอเบรอนถามด้วยความระมัดระวัง:
"สมมุติว่าเราบุกเข้าไปได้แล้ว
เราจะทำยังไงกับเคเบิร์น? ถ้าต้องมีใครเป็นเหยื่อล่อ
ฉันยินดีเป็นคนนั้นเอง"
คำพูดที่เหมาะสมกับคนอย่างโอเบรอน
ผู้มีความรับผิดชอบและความเป็นผู้นำสูง
การสู้กับเคเบิร์นโดยตรงเป็นไปไม่ได้
เขาจึงตั้งใจเสียสละตัวเองเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
"โอเบรอนนิมนี่เท่มาก"
"เขาเป็นคนที่สมกับชื่อเสียงของเขาเลย"
"เขาต้องเป็นที่นิยมมากขึ้นแน่
ๆ
เมื่อเรื่องนี้ออกอากาศ"
เหล่าคนแคระต่างซาบซึ้งใจ
แต่วีดกลับคิดตรงกันข้าม
‘การออกหน้าเสียสละแบบนั้น...
คนแบบนี้มีชีวิตที่น่านับถือ
แต่ครอบครัวของเขาจะต้องลำบากแน่!’
เพื่อน สหาย
การเสียสละเพื่อความยุติธรรมในโลกนี้จะนำเพียงแต่ความทุกข์ให้ตนเองและครอบครัว!
จากแรกเริ่ม วีดก็ไม่เห็นด้วยกับแผนที่ต้องใช้เหยื่อล่อ
หากจำเป็นจริง เขาอาจจะพิจารณาใช้แผนเช่นนั้น
ขึ้นอยู่กับผลตอบแทนที่ได้จากความสำเร็จ
แต่การเสียสละควรเป็นทางเลือกสุดท้าย
‘ผู้เล่นที่เป็นเหยื่อล่ออาจตายอย่างง่ายดาย
และอาจทำให้เกิดปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้’
วีดมีแผนที่ต่างออกไปสำหรับจุดนั้น
"เมื่อเราลอบเข้าไปถึงถ้ำ
เคเบิร์นจะออกไปทำลายเมืองแห่งหนึ่ง
มันคือการ
‘ลักลอบขโมย’!"
ลักลอบขโมย!
เหล่าผู้เล่นคนแคระที่รวมตัวกันในหมู่บ้านเดบราโด้รู้สึกตื่นเต้นไปทั่วร่าง
พวกเขาไม่เคยได้ยินคำไหนที่ฟังดูยิ่งใหญ่กว่านี้ในชีวิต
"ว้าว..."
"ขนลุกไปหมดเลย
นี่แหละของจริง"
"ถ้ำว่าง
บ้านที่ไม่มีคนอยู่"
"ใช่
ปกติคงเป็นไปไม่ได้
แต่ถ้ำว่างเมื่อเคเบิร์นไม่อยู่!"
แม้ว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตห่างไกลจากการเป็นขโมย
แต่คำว่า
“ลักลอบขโมย” ช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน!
"เมื่อเคเบิร์นตัดสินใจเลือกเมืองที่จะทำลาย
แผนของเราจะเริ่มขึ้น
ก่อนอื่น
เหล่าสถาปนิกจะมีงานใหญ่ต้องทำ"
วีดประกาศว่าเขาได้ขอความช่วยเหลือจากเหล่าสถาปนิกทางเหนือ
รวมถึงพาโว
"พวกเขาจะช่วยยื้อเวลาให้เรานานที่สุด"
คนแคระคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม
"ยังไงหรือ?"
เหล่าคนแคระต่างตั้งใจฟังคำพูดของวีด!
พวกเขาใส่ใจแม้แต่คำพูดที่เบาที่สุด
ใครขยันเรียนแบบนี้คงสอบติดหมดแน่
วีดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนตอบ
"ก็สร้างอาคารจำนวนมหาศาลในเมืองที่จะถูกทำลาย
เพื่อให้เคเบิร์นใช้เวลาทำลายนานขึ้น
การก่อสร้างไม่จำเป็นต้องมีคุณภาพดีด้วยซ้ำ"
"วิธีการแบบนี้..."
"ลักลอบขโมย
การก่อสร้างแย่
ๆ
ฉันเข้าใจทุกส่วนของแผนเลย
สุดยอดจริง
ๆ"
เหล่าผู้เล่นคนแคระต่างทึ่ง
‘ดูแผนที่เหมาะสมและยืดหยุ่นแบบนี้สิ
วีดถึงได้เป็นจักรพรรดิไม่ใช่เพราะโชค’
‘น่าจะคบกับเขาตั้งนานแล้ว
เสียใจที่สุดคือไม่ได้เป็นสหายของวีด’
‘โชคดีจริง ๆ
ที่ลางานมาได้ทันเวลาตอบรับคำเชิญของเขา
ในรอยัลโร้ด
แค่ตามวีดไปก็พอแล้ว’
‘ถึงจะยาก แต่ยอดวิวต้องพุ่งแน่
ฉันจะดัง
และได้ถ่ายโฆษณาบ้างล่ะ’
‘คราวนี้ต้องเด่นให้ได้
แล้วติดตามวีดให้ใกล้ที่สุด
ชีวิตฉันจะสุดยอดแน่นอน’
แม้มุมมองจะแตกต่าง แต่พวกเขาทุกคนต่างตื่นเต้นเหมือนกัน
นี่คือโอกาสทองที่จะได้ร่วมมือกับวีด
ผู้ที่แทบจะควบคุมตลาดได้ทั้งระบบ
แผนการของเขาน่าเชื่ออย่างมาก
แม้ปกติการปล้นมังกรจะเป็นเรื่องเหลวไหลสุด
ๆ
พื้นที่รอบถ้ำหลายกิโลเมตรถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้
และไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าไป
แต่พวกเขาจะใช้จังหวะที่เคเบิร์นออกไปทำลายเมือง
ลอบขุดอุโมงค์ใต้ดินแล้วปล้นบ้านว่างเปล่า!
เหล่าสถาปนิกทางเหนือจะเตรียมวัสดุและก่อสร้างแบบหยาบ
ๆ
เพื่อถ่วงเวลาไม่ให้มังกรกลับเร็ว
แผนนี้ยังคำนึงถึงนิสัยเจ้าระเบียบของเคเบิร์นที่ชอบทำลายเมืองจนสิ้นซาก
‘ทำไมฉันถึงถอนตัวไม่ได้กันนะ’
‘ต้องทำ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน
ฉันเอาด้วยแน่นอน’
‘ปล้นให้เรียบ เอาหมด!’
วีดเห็นใบหน้าของเหล่าคนแคระแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นแล้วก็รู้สึกมั่นใจ
‘มนุษย์ก็เหมือนกันหมด
พวกเขาร่วมมือกันได้ดีที่สุดตอนคิดทำเรื่องชั่ว!’
วีดยอมเปลี่ยนใจและตัดสินใจว่าจะพาผู้เล่นบางคนที่มีทักษะการต่อสู้เข้าร่วมในภารกิจด้วย
หากทุกอย่างผิดพลาด เขาวางแผนว่าจะกำจัดทหารและมอนสเตอร์ทั้งหมดที่ปกป้องรังของมังกรให้ได้ก่อนที่เคเบิร์นจะกลับมา
จบเล่ม 55 บทที่
1
ผู้แปล : แอดชิน
เพจเราอ่านนิยายแปล
