เล่มที่
18
ตอนที่ 3 : ปีก แปลโดย
พวกเขาข้ามผ่านทะเลทราย
เเม่น้ำ และทุ่งหญ้าของเขตทางใต้
ในการที่จะข้ามชายแดนของแอฟริกาไปยังประเทศอื่น
คุณจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียมในการข้ามด้วย ซึ่งมันก็ค่อนข้างแพง ที่ชายแดนของทะเลทรายนั้นมีแม่น้ำสองสายไหลผ่านซึ่งพวกสัตว์ต่างๆ
พากันมาดื่มน้ำ
ล้วนเต็มไปด้วยสรรพสัตว์มากมาก
เช่น ละมั่ง ม้าลาย เสือชีต้า หมาไน ควายป่า ลิง และกวาง
ท้องฟ้านั้นถูกเติมเต็มไปด้วยฝูงนกหลากหลายสี ขณะนั้นเอง จอง บอม อา ก็ได้พูดกับ ลี ฮุน ว่า
“นี่มันสุดยอดไปเลย
อย่างกับสวนสัตว์เล็กๆแน่ะ”
เหล่าสัตว์ที่อยู่ที่นี่!
ลี
ฮุน พยักหน้าแล้วกล่าวกลับไปว่า
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นแหล่ะครับ”
เหล่านกกระจอกที่เกาะอยู่ที่เสาโทรศัพท์นั้นเปรียบเทียบไม่ได้เลยกับเศษเสี้ยวของความรู้สึกที่เขาได้พบเจอจากนกฟลามิงโก้สีชมพู
รถจิ๊บนั้นปลอดภัยจากการจู่โจมของสัตว์เพราะว่ามันถูกสร้างด้วยเหล็กที่แข็งแรงเป็นพิเศษ
แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังระวังตัวถ้ารถมันเกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็...
ลี
ฮุน ขับรถไปตามถนนขรุขระกับ จอง บอม อา พวกเขาทั้งสองไม่เบื่อเลย กับการที่ได้จ้องมองและเฝ้าดูเหล่าสัตว์ต่างๆ...
สัตว์ต่างๆในเกาหลีส่วนมากถูกขังอยู่ในกรง
แต่ที่นี่เต็มไปด้วยสัตว์กินพืชมากมาย ที่กำลังแทะเล็มยอดหญ้า
ซึ่งสามารถพบเห็นได้ทุกหนแห่ง
มีพวกยีราฟที่คอยเฝ้าระวังเหล่าสัตว์ดุร้ายด้วยคอยาวๆของมัน
เหล่าสิงโตที่หิวกระหายกำลังสอดส่อง
มองหาเหยื่อที่หลงฝูงออกมา จระเข้นั้นก็ว่ายอยู่ในแม่น้ำ
คืนนี้พวกเขานอนหลับกันในรถ
ครืน
ครืน ครืน ครืน
คิฮี้ๆๆๆๆ! (ไปเปิดหาดูในยูทูปละกัน เสียงฝูงสัตว์วิ่งผ่านทุ่งหญ้าในแอฟริกา)
มันสั่นไปมาเพราะว่าสัตว์ป่าวิ่งไปมาและก็ส่งเสียงดังไปทั่ว
เวลากลางคืนในแอฟริกามันช่างอันตรายจริงๆ
พวกเขาไปเพื่อส่งยายังหมู่บ้านของชนเผ่าแอฟริกันในเขตทุ่งหญ้า
พวกเขาไปยังเมืองที่ใหญ่กว่าเพื่อส่งต่อไปยังเมืองอื่นๆ
ลีฮุน รู้สึกดีกับงานที่เขาทำอยู่มาก
แต่ว่าก็ยังมีบางอย่างที่ติดใจเขาอยู่เหมือนกัน
ดินแดนเเเห่งนี้สวยงามมากมาย เช่นเดียวกันกับเหล่าสัตว์ต่างๆ แต่เขาก็มองเห็นถึงความจริงอันแสนโหดร้ายของธรรมชาติที่มอบให้กับผู้คนที่ยากจนทั้งหลาย
แอฟริกานั้นเป็นแหล่งที่มีสลัมใหญ่ที่สุดในโลก
และยังมีเด็กๆที่อดอยากอยู่มากมายในสถานที่แห่งนี้
รองเท้าที่ซื้อมาจากเกาหลีเพียงหนึ่งคู่นั้นเพียงพอที่จะช่วยชีวิตเหล่าเด็กๆในแอฟริการได้มากถึง
10
คน
’เรายังโอเค อย่างไรก็ตาม เราอยากจะสะท้อนสิ่งเหล่านี้ออกมา ตอนนี้เราคงต้องพยายามให้มากขึ้นแล้วก็ทำงานให้หนักขึ้นไปอีก’
มากกว่าการที่มานั่งจมอยู่กับอดีตแบบนี้
เขาผลักดันตัวเองไปข้างหน้า มุ่งสู่อนาคต
ชีวิต
ธรรมชาติ โชคชะตา และความฝัน
จากการที่ได้เห็นชีวิตในแอฟริกา
เขามีเวลาที่จะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
โลกนี้
ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
ในขณะที่บางคนกำลังหัวเราะตอนนั่งดูทีวี
แต่ยังมีคนอีกมากที่เจ็บป่วย หิวโหย และกำลังจะตาย
ทั้งโรงเรียนประถมศึกษา โรงเรียนมัธยมศึกษา
หรือแม้แต่มหาวิทยาลัย
พวกเขาไม่ได้รับโอกาสทางการศึกษาเหล่านั้นเลย
และแถมยังไม่มีความฝันว่าจะทำอะไรเมื่อโตขึ้น
การเดินทาง!
ในตอนแรกเขาไม่อยากจะไปที่ไหนสักแห่ง
แต่ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจที่คิดเช่นนั้น
มันเป็นเวลา 4 วันตั้งแต่ที่เขาได้มายังแอฟริกาแห่งนี้
พวกเขาถึงเมืองที่เป็นที่หมายตอนเกือบจะหมดวัน
ลีฮุน ถอดหน้ากากคลุมที่เต็มไปด้วยฝุ่นทรายออก
ทั้งหัวและตัวของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นเต็มไปหมดทั้งตัว
“ศิษย์พี่ครับ
ที่นี่คือที่ไหนกัน?”
“ที่นี่คือใจกลางของแอฟริกา”
ณ ใจกลางเมืองแอฟริกานั้น มีตึกขนาดใหญ่และร้านค้ามากมาย
แล้วก็เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวเช่นเดียวกัน ความมีเสถียรภาพทางเศรษฐกิจและเป็นเมืองที่มีการค้าขายกับต่างชาติ
“พวกเราจัดส่งยาทุกตัวเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาพักผ่อนซะที”
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
ลีฮุนและจองบอมอา ไปที่โรงเเรมเพื่ออาบน้ำ
แล้วหลังจากนั้นก็กลับมายังตัวเมืองแอฟริกา
มันเต็มไปด้วยคนผิวดำมากมาย เดินเข้าออกอยู่ในตรอกที่ดูเหมือนจะเป็นสลัม
นักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลกสามารถเห็นสิ่งเหล่านี้ได้ที่แอฟริกา
ในเมืองนี้มีการรักษาความปลอดภัยที่ดีมาก แต่ถึงอย่างไรผู้คนก็ระมัดระวังและไม่เข้าไปใกล้ลีฮุนและจองบอมอา
มองดูจากเสื้อผ้าที่พวกเขาใส่แล้ว ดูยังไงก็โจรทะเลทรายชัดๆ
วันต่อมาพวกเขาขึ้นเครื่องบิน
พวกเขาออกจากแอฟริกาเหนือไปยังยุโรป ดังนั้นพวกเขาจึงข้ามผ่านมหาสมุทร
“ตอนนี้เรากำลังจะไปไหนกันครับ?”
ลีฮุนถามจองบอมอาที่กำลังสะพายร่มชูชีพ
“เรากำลังไปที่นี่”
“จริงดิ?”
“ลูกผู้ชายทุกคนควรลองกระโดดร่มสักครั้งนึงใช่ไหม?”
ลีฮุนมองไปที่หน้าต่างของเครื่องบิน
บ้านเรือนในยุโรปมองดูเหมือนจุดเล็กๆและถนนก็มองเห็นเป็นภาพเบลอๆ
“ผมไม่เคยกระโดดร่มมาก่อน”
“เดี๋ยวก็เคย”
พวกเขาได้รับเอกสารประกอบเกี่ยวกับการกระโดดแผ่นเล็กๆจากผู้ฝึกสอนชาวฝรั่งเศส
เดชะบุญที่ผู้ฝึกสอนนั้นเคยเรียนวิชาดาบที่โรงฝึกมากก่อนเขาจึงสามารถอธิบายเป็นภาษาเกาหลีได้อย่างรวดเร็ว
“เปิด!”
ประคูเครื่องบินเปิดออกมา ร่างกายพวกเขาสั่นไหวเพราะแรงลมที่เข้ามาปะทะ
จองบอมอาตะโกน
“ฉันจะไปคนเเรก!”
จองบอมอากระโดดออกจากประตูเครื่องบินอย่างสวยงามและเริ่มตกลงไปที่พื้นดิน
เขาวิ่งออกไปอย่างยากลำบาก ลีฮุนกระโดดออกไปจากประตูเครื่องบิน
ขณะนั้นเอง
เขาลอยอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม
เขารับรู้ถึงสายลมที่พัดผ่านร่างกายตอนที่เขาตกลงมายังพื้นดิน
มันเหมือนกับตอนที่เขาตกลงมาจากลาเวียสเมืองเเห่งท้องฟ้า!
ในขณะที่เขาร่วงหล่นลงมา ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขามีอิสระที่จะไปที่ไหนก็ได้
โรงแรมห้าดาวในปารีส ที่ฝรังเศส
ลีฮุนและจองบอมอากำลังผักผ่อนอยู่ที่เพนเฮาส์(บ้านเล็กบนหลังคาตึก)
หลังจากเช็คอินกับพนักงานโรงแรม พนักงานโรงแรมมองพวกเขาแปลกๆ
พวกเขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคู่เกย์ตั้งแต่เดินเข้ามา จำนวนประชากรที่เป็นเกย์มีมากในเกาหลีเมื่อเทียบกับยุโรป
“เอ้า!ดื่ม!”
โรงแรมที่พวกเขาพักอยู่ในฝรั่งเศสนั้นมีไวน์ให้บริการอยู่ในห้องด้วย
จองบอมอาเขวี้ยงกระเป๋ามาวางข้างๆ
และก็หยิบมีดออกพกออกมาเพื่อเปิดไวน์คุณภาพดีนั้น
เขาไม่สนใจที่จะใช้ที่เปิดขวดไวน์เลยสักนิด
เเล้วเขาก็เทไวน์เย็นๆใส่แก้วแล้วก็ดื่มมันทันที
“อ่าาา
สดชื่นสุดๆ!! แล้วที่นี่มีวิสกี้(เหล้ากลั่นที่ถูกเก็บรักษาในถังไม้)หรือโซจูด้วยไหมหว่า?”
คนเกาหลีทั่วไปชอบที่ดื่มโซจู
“ไม่มีอะไรเยี่ยมเท่ากับโซจูอีกแล้ว”
“ใช่
เด็กมัธยมที่ไหน เค้าดื่มไวน์กัน โซจูน่ะยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว”
พวกเขาไม่เข้าใจในรสชาติแล้วก็กลิ่นของไวน์
มันขมนิดๆ
สำหรับจองบอมอาแล้วนั้น เขาไม่ชอบดื่มไวน์เอาเสียเลยเพราะเขาว่ามันไม่อร่อย
“ผมไม่เข้าใจจริงๆ
ว่าทำไมมันถึงแพง มันออกจะห่วยแตกขนาดนี้”
พวกเขาแขวะถึงพวกที่ชื่นชอบไวน์ทุกคนบนโลกนี้
โซจูนั้นเหมาะที่จะดื่มกับอาหารประเภทหมูแล้วก็สังสรรค์กับเพื่อนฝูง
มันช่วยทำให้บรรยากาศในวงสนทนาดีขึ้น
“โซจูเจ๋งที่สุดในโลกแล้วแหล่ะ”
ลีฮุนและจองบอมอา เดินไปที่ระเบียงแล้วก็จ้องมองหอไอเฟลระหว่างดื่มแอลกอฮอล์
ทั้งคู่เพลิดเพลินไปกับการดื่มของพวกเขา เพราะว่ามันฟรีไม่ต้องเสียตังสักบาท
ที่นอกหน้าต่างนั้นสามารถมองเห็นแม่น้ำเซน แล้วก็สถานที่ทางประวัติศาสตร์ของปารีส
ในยุโรปนั้นกล่าวได้เลยว่าปารีสเป็นเมืองที่มีถนนสวยงามที่สุด
ที่ล็อบบี้ของโรงแรมนั้นประดับไปด้วยรูปปั้นแล้วก็รูปภาพที่สวยงามในทุกๆมุม
แม้แต่แอลกอฮอล์เย็นๆยังให้ความรู้สึกที่ลุ่มลึก
จองบอมอา แกว่งขวดเหล้าไปรอบๆแล้วพูดว่า
“นอกจากเราจะมานั่งแกร่วดูทีวีกันแบบนี้
ทำไมเราไม่ไปเดินท่องราตรีรอบๆปารีสกันล่ะ”
“ก็ดีนะ”
“เตรียมร่มชูชีพให้พร้อม”
“ใช่แล้ว”
มีหนังเรื่องนึงที่กำลังฉายในทีวี มันดัง มากในยุโรปและอเมริกา
โรงแรมห้าดาวนี้มีโปรแกรมฉายช่องทีวีจีนและก็ญี่ปุ่นพอสมควร แต่สื่อบันเทิงของโรงแรมกับไม่มีของเกาหลีมากนัก
ลีฮุนติดกล้องวิดีโอไว้กับร่มชูชีพของเขา
ทุกๆอย่างถูกบันทึกเอาไว้ในกล้องวิดีโอ!
“ฮุฮุฮุ”
จองบอมอา หัวเราะแบบน่าเกลียดใส่กล้องแล้วเขาก็เดินไปที่ระเบียง
“นายแน่ใจนะว่าเรานอนอยู่ที่โรงแรมห้าดาว
มาเร็ว ไปกันได้แล้ว!!”
พวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้ลิฟท์เลยสักนิด จองบอมอากระโดดลงไปจากระเบียง
มันเหมือนกับว่าเขาจะกระโดดตึกตาย ในหัวพวกเขานั้นมีเพียงแค่สัมผัสยามค่ำคืนของปารีสเท่านั้น
“ประสบการณ์นี้เป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางสินะ”
ลีฮุนรีบตามเขาไป เขาปีนไปที่ระเบียงเเล้วก็กระโดดลงไปข้างล่าง
เขากระตุกร่มทันทีแล้วก็ค่อยๆตกลงมาที่พื้นในยามค่ำคืนของปารีส
โรงแรมที่พวกเขาพักอยู่นั้นสูงมากๆ
พวกเขาจึงทำแบบนี้เพื่อที่จะเก็บภาพวิวทิวทัศน์ของปารีส
ตอนนี้พวกเขาใกล้จะถึงพื้นแล้ว!!
เพราะว่าจองบอมอามีประสบการณ์มากกว่าในการกระโดดร่มเขาจึงถึงพื้นก่อนเป็นคนแรก
ผู้คนจ้องมองพวกเขาตั้งแต่ที่พวกเขากระโดดลงมา
ทันใดนั้นสาวงามชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งจ้องมองมาที่พวกเขา
หล่อนถามเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า
“พวกคุณมาจากที่ไหนกัน?”
จองบอมอา ไม่รู้ภาษาฝรั่งเศส แล้วเขาก็ไม่รู้ภาษาอังกฤษด้วยเหมือนกัน
เขาเหล่ไปที่ลีฮุน แน่นอนลีฮุนก็ด้วย
“...”
พวกเขานิ่งไม่รู้จะพูดยังไง
เมื่อเขาเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย GED นั้นใช้เพียงแค่ภาษาอังกฤษพื้นฐานเท่านั้น (GED
(General Educational Development) คือการสอบเทียบเท่าระดับวุฒิมัธยมศึกษาตอนปลายในประเทศไทยตามหลักสูตรการศึกษาของสหรัฐอเมริกาและแคนาดา นั่นหมายความว่าผู้ที่ผ่านการสอบ GED จะมีศักดิ์และสิทธิเทียบเท่าการเรียนจบม.6
ในไทยและสิ่งนั้นหมายถึงการมีสิทธิสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้)
พวกเขาเป็นคนเกาหลี และไม่ได้เรียนภาษาอื่นๆเพิ่มเติมเลย
พวกเขาจึงไม่เข้าใจที่ผู้หญิงฝรั่งเศสคนนั้นถามมาสักนิด
ลีฮุนจึงตัดสินใจที่จะเมินหล่อนไป
“ศิษย์พี่ ไปหาฮ๊อทดอกกินกันเถอะ”
เขาเข้ามาช่วยจองบอมอาให้หลุดพ้นจากสถานการณ์นั้น”
“แน่นอน
มันอยู่ตรงนั้นใช่ไหม”
พวกเขาเมินสาวชาวฝรั่งเศสคนนั้นแล้วก็มุ่งตรงไปที่แผงขายฮ๊อตดอก
แปะแปะแปะ!
คนแถวๆนั้นที่เขาเดินผ่านต่างปรบมือให้พวกเขา
พวกเขาต้องการที่จะเเสดงความยินดีที่พวกเขากระโดดร่มลงมาได้สำเร็จ
พวกเขาเดินไปรอบๆเหมือนกับนักท่องเที่ยวทั่วไปที่มาเดินเล่นผักผ่อนในแต่ละวัน
พวกเขาไปที่พระราชวังแวร์ซาย สวนลักเซมเบิร์ก จตุรัสคองคอร์ด และ โรงอุปรากรบาซติล เมื่อมีสิ่งสวยงามเหล่านั้นเป็นแบ็กกราวด์
จองบอมอาจึงยืนโพสต์ท่าโชว์กล้ามเพื่อถ่ายรูป
“เอาล่ะนะ 1
2 3!”
“แชะ!”
“มาที่นี่แล้วก็ทำแบบนี้”
“ใช่”
“โอเค
ไปได้แล้ว”
รูปถ่ายปกติสำหรับทริปนี้!!
พวกเขาควรขอให้คนแถวนั้นหรือพวกนักท่องเที่ยวให้ถ่ายให้สัก 1
หนือ2รูป
พวกเขามัววุ่นอยู่กับการกินฮ๊อตดอกบนถนนที่สวยงามในกรุงปารีส
“ฮ๊อตดอกในปารีสอร่อยดีเวอร์”
“มันโคตรอร่อย
งั้นเย็นนี้กินพอร์คช๊อปกันดีไหม?”
“ก็ดีนะ
พอร์คช๊อปก็ดูโอเค”
หลังจากกินอาหารมื้อสุขภาพนี้เข้าไป พวกเขาก็ไปที่เยอรมันกันต่อ
โรงฝึกมาที่นี่กันก่อน แล้วก็เช่ามอเตอร์ไซต์สำหรับพวกเขาเอาไว้ให้
“ไปเช็คประสิทธิภาพของรถมอเตอร์ไซต์ออโต้บาห์นกันเถอะ”
รถมอเตอร์ไซต์ออโต้บาห์น!(คล้ายๆบิ๊กไบค์ละกัน)
“แถวนี้มีจุดพักรถข้างหน้าใช่ไหม มานั่งกินก๋วยเตี๊ยวแล้วก็มันอบท่าจะดีนะ”
แล้วพวกเขาก็เดินทางต่อไปยังเนเธอร์แลนด์ด้วยการขี่มอเตอร์โบ๊ธ(ประมาณเรือสปีดโบ้ท)ความเร็วสูงและก็ดำน้ำ
พวกเขาสำรวจไปยังพื้นมหาสมุทรแล้วก็จ้องมองดูฝูงปลา ต่อมาพวกเขาก็ข้ามไปยังประเทศอังกฤษเพื่อดูฟุตบอล
ที่นั่นมีนักท่องเที่ยวชาวเกาหลีและนักเรียนมากมาย
บนชายหาดครอยด์ในประเทศอังกฤษนั้นมีลมแรงพัดมาจากพายุ
“อากาศดีจังเลย”
“อากาศแบบนี้ยอดเยี่ยมสุดๆ”
มีกลุ่มเมฆดำทะมึนก่อตัวบนท้องฟ้าและทำทีเหมือนกับว่าฝนจะตกลงมาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
เป็นอากาศแบบที่ว่าหากมีฟ้าผ่าลงมาตอนนี้ก็ไม่แปลก
“ตามที่ท่านอาจารย์สั่งไว้ พวกเราต้องไปเล่นเซิรฟ”
ลีฮุนและจองบอมอาเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ
บนชายหาดนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่จ้องมองคลื่นอยู่
ทุกๆครั้งที่พายุเริ่มแรง คลื่นจะก่อตัวสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
พายุนั้นค่อนข้างแรงซึ่งจะก่อตัวขึ้นทุกๆ 10
ปี
คลื่นที่ใหญ่โตกำลังเคลื่อนตัวเข้าหาชายฝั่งอยู่ทุกขณะ
“นายไม่เคยเล่นเซิรฟมาก่อนใช่ไหม?”
“ไม่เคย”
“ถึงจะเป็นครั้งแรกก็ไม่เป็นไร
คอยดูไปแล้วก็ทำตามเหมือนที่คนอื่นๆทำละกัน”
มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งพยายามที่จะโต้คลื่น
จองบอมอากับลีฮุนพยายามที่จะจดจำท่าทางการเคลื่อนไหวของคนอื่นอย่างแม่นยำ
แล้วก็ค่อยๆเดินอย่างระวัง
ชายหนุ่มเอเชียสองคนเดินถือเซิร์ฟบอร์ด(กระดายโต้คลื่น)ลงไปยังหาด
โดยสวมเสื้อเซิรฟที่กันแรงต้านของน้ำ
อย่างไรก็ดีเขาไม่ได้สวมท่อนบน เพื่ออวดกล้ามเนื้อที่ฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม
มีสายตาของชาวอังกฤษจับจ้องมายังชาวเอเชียอย่างจองบอมอา
“ขอก่อนนะ”
จองบอมอาแล่นเซิรฟบอร์ดไปยังทะเลและก็พยายามที่จะโต้คลื่น
แต่คลื่นที่ถาโถมเข้ามานั้นก็เป็นอุปสรรคไม่ใช่น้อย
สายตาของลีฮุนมองไปตามฝูงชนอย่างกล้าหาญ
การว่ายน้ำนั้นถือเป็นหนึ่งในกิจกรรมโปรดของชาวเกาหลีเมื่อนานมาแล้ว
ทุกๆคนรู้พื้นฐานของการว่ายน้ำ!! เขาเลื่อนบอร์ดลงน้ำแล้วก็เริ่มที่จะเคลื่อนตัวด้วยแขนและขาอย่างคึกคัก
“คิดว่าเรากำลังทำมันที่ที่อังกฤษก็ตื่นเต้นแล้ว!!”
สายลมที่รุนแรงและสายฝนเบาๆก่อเกิดคลื่นปะทะไปกับตัวของเขา
คลื่นสูงประมาณเมตรกว่าๆปะทะเข้ากับลำตัวและบอร์ดตลอดเวลา
ทำให้เขาจมลงไปในทะเลแสนเค็มนี้
จริงๆแล้วมันยากที่จะเคลื่อนที่ในน้ำภายใต้แรงดันจากคลื่นในมหาสมุทร
เมื่อเขาคว้าบอร์ดได้ คลื่นลูกอื่นก็กระแทกเข้ามาทันที
เป็นแบบนี้ซ้ำๆกันกว่า 12 ครั้ง
ที่คลื่นสูงเมตรกว่าๆนี้ทำกับเขาอย่างเลือดเย็น
“บ้าเอ้ย”
ลีฮุนอารมณ์เสีย
“เหมือนกับตอนที่ไปอาบน้ำที่อ่างเก็บน้ำแถวบ้านในคืนที่มีพายุเลย”
เหมือนกับเด็กที่ไม่มีเกมอะไรให้เล่นมากมายนัก ซึ่งจะต้องเล่นโดยที่ไม่มีการเสียเงินอะไรทั้งสิ้น
เหมือนกับเด็ก ที่ใช้เวลาไปกับการไล่จับกบและปลาดุกจากโคลน
และเมื่อโตขึ้นเขาก็หาวิธีที่จะได้อะไรที่ดีกว่านี้มากิน
ในอ่างเก็บน้ำแถวๆบ้านนั่นเอง!
มันเป็นสถานที่ชื่อดังที่เด็ก 3-5 คน
จมน้ำตายทุกปีในวันที่ฝนตก
วันนั้นลีฮุนไปและพยายามที่จะจับปลาด้วยมือเปล่าในอ่างเก็บน้ำ
ซึ่งไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้ที่ทะเลของอังกฤษเลย
“ที่เกาหลีมีมากกว่า100,000
คนที่ว่ายน้ำไปทั่วประเทศ”
น้ำที่ประเทศอังกฤษนั้นไม่เท่าไหร่เลย
เขาออกมาลองดูอีกสักตั้ง!
ลีฮุนพยายามลองแล้วลองอีก
คลื่นก็ก่อตัวใหญ่ขึ้นๆแต่ก็ไม่สามารถที่จะพัดเขากลับไปยังฝั่งได้
“คลื่นมันจะเท่าไหร่กันเชียว..ฉันคือจองบอมอานะ!”
แววตาของจองบอมอาลุกโชนขึ้นอย่างแรงกล้า เรื่องแค่นี้ฉุดเขาไว้ไม่ได้หรอก
ในตอนแรกเขาคิดว่าจะสนุกไปกับคลื่นพวกนี้
แต่ตอนนี้มันกลับน่าท้าทายมาก กล้ามเนื้อบนร่างกายท่อนบนของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำและไหลลื่นไปด้วยเหงื่อ
เขาใช้แรงที่มีจับเซิรฟบอร์ดไว้แล้วกระโดดขึ้นไป
เขาพยายามทำแบบนี้แล้วก็ตกลงไปในคลื่น ในความผิดพลาดของเขา
ลีฮุนพยายามจดจำคอนเซ็ปของมัน
‘มันควรจะต้องมีความสมดุลถึงแม้จะดูทุลักทุเลพอสมควร’
คลื่นลูกใหญ่เข้าปะทะที่บอร์ดอีกครั้งและทำให้มันไม่สมดุลอีกแม้มันใกล้จะสำเร็จแล้ว
คุณต้องพยายามต้านกระแสคลื่นและทรงตัวให้ได้
‘ถ้าลองผลักคลื่นดูล่ะ...มันอาจจะทำให้ขี่ง่ายกว่าก็ได้นี่’
ดังนั้นเขาจึงลอยไปหากระเเสคลื่น
‘เราทำได้
ทำเหมือนตอนที่ขี่ไวเวิร์น...’
สัญชาติญาณการเอาตัวรอดของลีฮุนบอกแบบนั้น
เปรียบเทียบกับความเร็วของไวเวิร์นในหุบเขาแล้ว คลื่นพวกนี้มันธรรมดามาก
เขาต้องปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติเพื่อที่จะทำให้สำเร็จ
เขาเริ่มนึกถึงตอนที่เขาอยู่บนหลังของไวเวิร์น
การต่อสู้บนหลังของไวเวิร์น ลีฮุนเริ่มที่จะปีนขึ้นไปบนยอดคลื่นด้วนเซิร์ฟบอร์ดและพยายามที่จะทรงตัว
ในที่สุดเขาก็ยืนอยู่บนยอดคลื่นที่ก่อตัวเหมือนกำแพงด้วยบอร์ดของเขา
“เคี้ยก! ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!”
ลีฮุนหัวเราะอย่างดัง
ในที่สุดเขาก็ทำได้
“ฉันคือผู้พิชิตพายุนี้”
ลีอุนตะโกนเสียงดังซ้ำไปซ้ำมา เขาทำสำเร็จจนได้
จองบอมอาผู้มีพรสรรวค์ทางด้านกีฬาและการฝึกฝนที่ดีเขาจึงโต้คลื่นได้เช่นกัน
พวกเขาโต้คลื่นท่ามกลางพายุในอังกฤษ! สาวชาวอังกฤษที่อยู่บนชายหาดนั้นได้บันทึกภาพเหล่านั้นไว้ในกล้องวิดีโอและสายตาของพวกหล่อนเอง
ก่อนที่ลีฮุนจะโต้คลื่นได้สำเร็จเขาได้ขอให้หล่อนเก็บภาพไว้ให้ หลังจากนั้นตอนค่ำ
พวกเขามีปาร์ตี้เบียร์กันที่ร้านริมชายหาด
“ฮ๊อตดอกของทางยุโรปรสชาติดีจริงๆ”
“ไส้กรอกก็อร่อยดีเหมือนกัน”
ลีฮุนและจองบอมอา เริ่มที่จะดื่มเบียร์อย่าสบายใจและกลับไปเข้านอน
“ได้เวลาไปที่อื่นของยุโรป
คราวนี้ไปเล่นสกีกัน”
ทั้งสองเดินทางไปที่เทือกเขาแอลป์เพื่อเล่นสกี
ที่นี่มีสกีรีสอร์ทที่เปิดให้เล่นแต่ไม่มีใครกล้ามาเพราะมันเป็นสถานที่
ที่โหดหินมาก!
เพราะว่าคนที่ไปมักจะหาทางกลับที่พักไม่เจอ
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปยังจัตุรัสแดง
“ที่นี่คือจัตุรัสแดงสินะ”
“คนส่วนใหญ่ก็เคยมาที่นี่”
พวกเขาชื่นชมสถานที่ทางประวัติศาสตร์อยู่พักนึง
แล้วพวกเขาก็ขึ้นรถไฟไปมอสโควและเดินทางไปต่อที่เมืองจีน”
หลังจากที่ไปเมืองจีนพวกเขาก็วางแผนที่จะบินกลับไปยังเกาหลี
“ผมซื้อไข่มา...คิมบับอยู่ไหนน้า?”
ไข่ต้มนั้นเป็นอาหารที่จำเป็นสำหรับการเดินทางบนรถไฟ
เเล้วพวกเขาก็เตรียมที่จะนอน
พวกเขามองไปยังเขตทุนดร้าและบริเวณรอบๆ ลีฮุนมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากสักคำ
เขาพบกับคนหลากหลายจากแอฟริกาไปจนถึงใจกลางทวีปเอเชีย แสงแดดที่ร้อนเเรง
ทะเลทราย สายลมและสายน้ำทางตะวันออก
วัฒนธรรมทางฝั่งยุโรปและสิ่งก่อสร้างทางประวัติศาสตร์นั้นยิ่งใหญ่มาก
ทั้งรูปปั้น ภาพเขียน สิ่งเหล่านั้น ให้ความรู้สึกราวกับว่ามันมีชีวิต
เพียงคิดว่าเขาเป็นเพียงคนที่อาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆแล้วการที่ได้ออกมาดูโลกกว้างนั้นทำให้ลีฮุนรู้สึกช็อกพอสมควร
“ดินแดนที่กว้างใหญ่”
เกาหลีนั้นเทียบไม่ได้เลยกับรัสเซีย ราคาที่อยู่อาศัยใกล้เมืองนั้นพุ่งทะยานไปตามเศรษฐกิจที่กำลังบูม
‘พอมาคิดดูแล้ว
มันมีสถานที่แบบนี้อยู่บนโลกด้วยรึเนี่ย…!’
ผู้แปล Maruipengin
Editor:แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
